Hoe oud je ook bent, iedereen moet iets te dromen hebben. En het lef hebben om jezelf de tijd en de kans te geven om die dromen waar te maken. Vaak hou ik het alleen maar bij dromen. Want voor meer geef ik mezelf, naast gezin, werk, sociaal leven en alle kinder/school/sportverplichtingen die op mijn pad komen en die ik naar me toetrek, geen tijd. Ik zal niet de eerste working mom zijn die dat doet. Toch?
Misschien dat het opschrijven van mijn dromen al een eerste stap is om ze wel te realiseren. Zo na de zomer is het ook wel tijd voor nieuwe voornemens en dromen uit laten komen is een van mijn voornemens.
Dromen:
– Een boek schrijven, non fictie gebaseerd op mijn eigen leven (de eerste hoofdstukken zijn al een feit) / over de veertig jaar dat mijn moeder een verloskundige praktijk had en bekend stond als dé vroedvrouw van Sittard (ik zit nu nog in de ‘hoe ga ik dat aanpakken’fase)
– Op atletiek gaan en dan met name sprinten. Als tiener rende ik zo hard, ik denk altijd dat ik de nieuwe Nelli Cooman had kunnen worden. Nou, dat zit er niet meer in, maar de baan op gaan en lekker keihard rennen lijkt me heerlijk.
– Zingen in een koor. Dat deed ik op de middelbare school en dat was heel gaaf. We traden op en ik had solo’s. We zongen uit Cats en Chess en nummers van Queen. Ik twijfel of mijn stem nog zo mooi klinkt, maar die energie van samen zingen, wil ik nog wel eens voelen.
– In retraite gaan. Ofwel een lang weekend alleen zijn met mijn eigen gedachten en gevoelens. Zonder telefoon of wifi. Zonder het gevoel dat ik voor anderen moet zorgen. Zonder to do lijstjes die in mijn nek hijgen. Gewoon me myself and I en niemand.
Zal het me lukken of blijf ik verdrinken in de hectiek van alle dag? Lukt me dit pas als mijn zonen ouder zijn? Of moet ik gewoon eens het lef hebben om te denken dat anderen ook wel ene keertje zonder mij kunnen?
Ik ga er zo lang de zomer duurt nog eens over nadenken.
