Nieuws

Natuurlijk, de ICT! En nog meer tips van het UWV

Het is alweer ruim een week geleden dat ik op het UWV-kantoor in Utrecht een afspraak had met waarnemend directeur Melanie Maatman en regiomanager Margot de Geest. Beide dames hadden mij uitgenodigd naar aanleiding van mijn brief. Het lukte me niet om gelijk in de pen te kruipen om hier verslag over te doen. De reden was tweeledig. Ik was simpelweg van slag door het gesprek en het oprakelen van alle – weggestopte – frustraties. En de orde van de dag, solliciteren en werk zoeken, ging ook gewoon door.

Nu zit ik weer aan mijn keukentafel en kan ik wel mijn verhaal doen.

Voorafgaand aan het gesprek ontving ik veel bemoedigende reacties van mensen die mijn brief gelezen hebben. (Ik zou het wel leuk vinden om die reacties ook hier op de site te verzamelen, dus schrijf ze gerust onder mijn berichten. Helemaal onderaan deze pagina.)
Mensen herkenden veel in mijn verhaal, voelen zich ook niet geholpen en gesteund door het UWV. Vinden het UWV werken vanuit wantrouwen. Ieder heeft zo zijn eigen frustraties.

“Waarom zouden ze mij uitnodigen?”, vroeg ik mijn man. Zijn antwoord was kort en bondig: “Risicomanagement. Jij hebt gezegd dat je de brief naar de krant stuurt en nu willen zij zichzelf in goed daglicht zetten.” Tja, dat klonk best logisch. Een buurvrouw zei: “Zorg maar dat ze jou aannemen daar bij het UWV. Dan kun je ze leren hoe het wel moet.” Tja, dat klonk verleidelijk, maar ik zou nu ook weer niet van mezelf kunnen zeggen dat ik ‘het allemaal wel even kan fiksen daar’. Maar goed, ik had een lijstje met tips die ik wel met Maatman en De Geest zou willen delen.

Na een hartelijk ontvangst en een intro dat ze natuurlijk niet elke briefschrijver uitnodigen, maar wel geraakt waren door mijn brief, begonnen we met elkaar te praten. Dat ze geen baan voor mij hadden, werd al gauw duidelijk, maar ze wilden wel graag mijn tips aanhoren en mij van hun kant ook advies meegeven.
Ondanks dat ik enigszins emotioneel was en ook wel een beetje op mijn hoede, was het wel een prettig gesprek. Ik dacht naderhand wel nog of ik niet harder met mijn vuist op tafel had moeten slaan. Maar had ik daar iets mee bereikt?

Melanie Maatman vertelde me dat ik eigenlijk net tussen wal en schip ben gevallen. Ofwel tussen twee periodes van het hebben van geld om werkzoekenden actief en beter te ondersteunen. De afgelopen jaren was dat geld er niet, evenmin als de steun van de politiek. Maar nu zien ze in dat “werklozen gelijk in de eerste drie maanden bij kop en kont gepakt moeten worden en actief gestuurd moeten worden in hun zoektocht naar een nieuwe baan”.  Maatman sprak over de dilemma’s en politieke koerswijzigingen van de organisatie en vertelde dat het UWV in een periode is beland waarin er weer meer politieke en financiële ruimte is ontstaan om klanten van advies te voorzien en op weg te helpen. Maar ja, dat kwam voor mij nu te laat, dat zag ze in.

Loopbaanworkshop
Jammer dat die beslissingen zo genomen zijn. Maar ook als je er als organisatie niet heel warmpjes bijzit, kun je andere beslissingen nemen. Zo uitte ik mijn verbazing over de vele workshops die mensen gratis kunnen volgen om ZZP’er te worden en om als ondernemer  de Belastingdienst te vriend en je administratie op orde te hebben.
Gebruik geld, tijd en mankracht liever om bijvoorbeeld per branche loopbaanworkshops te geven. Het is algemeen bekend dat het aantal werkloze journalisten explosief gegroeid is. Spring dan bovenop die cijfers en kijk hoe je die groep kunt begeleiden. Regel loopbaancoaches en laat ze mensen adviseren over hun toekomstmogelijkheden. Mijn schoenen vielen trouwens bijna uit toen Margot de Geest aanvulde dat niet iedereen een ondernemer is en dat ZZP’er worden niet voor iedereen haalbaar is. Dat leek op het compleet onderuit halen van hun eigen concept om iedereen tot ondernemer te willen drillen.

En wat te denken van de regels die niet om te buigen zijn. Een oud-collega die recent in de WW is beland, wil graag gaan studeren aan de pabo. Op eigen kosten en in de avonduren. Dat mag niet van het UWV want ze moet veertig uur per week beschikbaar zijn voor werk. Maar die collega studeert als het moet liever ’s nachts door om te werken aan haar toekomst, dan dat ze maandenlang toekijkt hoe haar WW opraakt. “Nee, dat kan niet”, zegt De Geest, “dat zijn de regels.” Om eraan toe te voegen: “Maar wat een mooie gedachte dat ze die stap wilt zetten.” Zucht. I rest my case: steun mensen die willen maar door regels niet kunnen.

Ik heb overigens zo’n workshop gevolgd om ondernemer te worden en één opmerking is me al die tijd bij blijven staan. Namelijk dat je onder geen beding visitekaartjes uit mag delen als je niet deelneemt aan het door UWV geboden starttraject om je eigen zaak op te zetten. Daar stond volgens de verder overigens vriendelijke medewerker de doodstraf op. Want: deel je een visitekaartje uit, dan profileer je je ‘bedrijf’ en dat mag niet als je je niet aangemeld hebt voor de startersregeling. Maar tja, je moet ook netwerken, sociaal actief zijn, verder kijken dan de reguliere sollicitatiebrief. Workshops, bijeenkomsten, beurzen bezoeken om mensen te ontmoeten die mogelijk de link zijn naar je volgende baan. En dan zou ik niet met een visitekaartje of iets dergelijks mezelf mogen profileren? Dus heb ik eerlijk aan Melanie Maatman opgebiecht dat ik geen klein visitekaartje heb gemaakt, maar een fraai ontworpen flyer op A3 formaat waarmee ik mezelf de hemel in prijs. “Maak mensen niet bang, maar stimuleer ze. Leg geen restricties op, want het belemmert en beperkt.”
Er volgden nog wat koetjes en kalfjes, zijweggetjes, ik praatte over mijn toekomst, wensen en kansen. Margot de Geest vroeg wat ik ervan vond dat mijn WW stopt. Ik antwoordde dat ik dat nog niet wist. Ik twijfel tussen paniek/zorgen en opluchting. Tussen de financiële strijd die het me zal brengen en het niet meer hoeven houden aan regels en plichten zonder daar echt iets voor terug te zien.

Kijk verder dan de bekende weg
En toen ineens had ze het: ik moest de ICT in. Want: “je kunt zo goed praten en luisteren. Je communiceert zo goed. Daarmee zou je echt het verschil kunnen maken bij een helpdesk. Als ik nu bel, krijg ik wel eens zo een blaag aan de andere kant van de lijn die kleinerend tegen me spreekt. Ja, daar zou je het goed doen.” Eerlijk, op het moment zelf, klonk dat best goed in mijn oren. Natuurlijk: praten en luisteren dat kan ik wel. Als ik mijn man dit advies later voorleg, zegt hij cynisch: “Dus eigenlijk zegt ze dat je een telefoonmiep moet worden bij Ziggo? Nou, aan dat advies heb je inderdaad echt wat.”

Maar daar was het ICT-verhaal nog niet afgelopen, want De Geest bleef zeggen dat in die branche de banen voor het oprapen liggen. Ander advies was dan ook: “Zoek in de krant niet naar vacatures die bij jouw vakgebied passen, maar kijk naar welke branches mensen zoeken. Branches die veelvuldig vacatures uitzetten, floreren. En daar moet je aankloppen. Kun je websites bouwen?  – Ik mompel dat ik wel trots ben op mijn eigen site en die met wat hulp in elkaar heb gezet – Nou, dan moet je zeker op die vacatures solliciteren!”

Euh, echt? Zonder enige echte ervaring of papieren of referenties of kennis in die wereld? Dus ik moet me storten op iets dat ik helemaal niet ken of kan? Ik ben namelijk wel voor veel minder afgewezen, dus dit plan overtuigt mij nog niet helemaal. Of had mij in de afgelopen 17 maanden aangeboden om samen die ICT te verkennen!
Dus ik zeg dat ik de ICT best wil verkennen, maar is er iemand die me kan helpen met het uitzoeken van functies? Iemand bij het UWV die mij die branche inzichtelijk kan maken? Ik heb op die vraag helaas nog geen concreet antwoord gehad. Er is mij wel iets anders aangeboden. Blijkbaar zijn er namelijk bedrijven die hun vacatures direct bij het UWV neerleggen waarna het vacatureteam werklozen voordraagt. Really?  En dat hoor ik nu pas? In welke positie moet je verkeren om uitverkoren te worden? “Maar ja”, zegt De Geest, “ik heb laten zoeken op journalist en daar vonden we niks op. Dus zochten we op redacteur en hadden één match. Daar kun je naar schrijven als je wilt.” En ze overhandigt me naam en nummer van een vacatureteammedewerker. En zoeken op andere termen? Ik noem maar wat: helpdeskmedewerker?

Later mail ik deze vacatureteammedewerker en de vacature blijkt in Nijmegen te zijn. Nu solliciteer ik van Amsterdam tot Maastricht, maar Nijmegen is toch echt net de verkeerde kant op. Dus stel ik voor om de zoektermen aan te passen: communicatie, pr, voorlichting, huiswerkbegeleider, taalcoach, front desk manager…. En de man antwoordt: “Weet je waar je zou moeten kijken? ICT!”
Het is vast welgemeend advies, maar echt, de moed zakt me alleen maar verder in de schoenen. Stop met dat geroeptoeter!
Nou, ik gaf nog niet op, er volgde nog enige mailwisseling, maar het mocht niet baten. Met antwoorden als deze, kan ik nu eenmaal niks: “Voor wat betreft vacatures zou u op onze site www.werk.nl kunnen kijken naar vacatures als websitebouwer. Ik heb zonet voor u gekeken en momenteel staat er maar 1 vacature in die richting open op onze site, maar die staat alleen open voor jongeren i.k.v. jeugdwerkloosheid.”

Ik profileer en solliciteer dapper door en steun op de mensen die ik tijdens mijn zoektocht al ben tegengekomen. Aardige mensen die vanuit hun hart motiveren en steunen en met wie ik samen de bal kan laten rollen. En rollen zal ‘ie.

About the author

Anna Teresa

Ervaren en gedreven journalist/tekstschrijver.
Creatief, proactief en persoonlijk.
Schrijven, communiceren, informeren.
Klein en integer of groots en meeslepend.

Leave a Comment