Nieuws

UWV, kunnen we alle zeilen bijzetten? – brief aan directeur M. Maatman

Written by Anna Teresa

Na ontvangst van onderstaande brief, heeft directeur UWV Werkbedrijf Melanie Maatman mij uitgenodigd voor een gesprek begin februari. Een verslag hiervan volgt na afloop.

Een stijgend rapportcijfer van WW-gerechtigden en positieve woorden van minister Lodewijk Asscher voor het UWV vorig jaar. Maar aan de andere kant ook veel kritiek en geklaag over de diensten van het instituut dat aan het werk blijven of nieuw werk vinden een van haar kerntaken noemt. Na vijftien maanden is dat laatste bij mij nog niet gelukt. UWV, Kunnen we alle zeilen bijzetten?

———-

Anna Teresa Bellinzis
Journalist/tekstschrijver, 37 jaar, woont in Utrecht.
Verloor 1,5 jaar geleden na een reorganisatie haar baan en ging gelijk positief en gedreven op zoek naar een nieuwe baan. Ondanks alle creatieve en enthousiaste pogingen leverde dit nog niets concreets op en lopen losse opdrachten ook maar mondjesmaat binnen. Haar vertrouwen in de beloftes van het UWV is hierdoor aardig gezakt. “Waar net afgestudeerden en senioren nog kunnen rekenen op hoopgevende, creatieve initiatieven, moet een ervaren, hoogopgeleide en gedreven werkloze het op eigen kracht zien te rooien.”

—–

Geachte mevrouw M. Maatman/UWV,

Vijftien maanden hebben wij al een relatie en hoewel u mij niet op mijn kop zit en stipt op tijd mijn WW betaalt, voel ik me toch in de kou staan. Ik ben nog steeds naarstig op zoek naar een baan en dacht deze samen met jullie ‘expertise, kennis en ervaring’ wel te vinden. Want is het niet een van uw kerntaken om klanten te stimuleren en te ondersteunen om werk te vinden? En noemde u persoonlijk contact tussen de werkzoekende en de werkcoach niet heel belangrijk?

Ik zeg nadrukkelijk samen, want het is nooit mijn idee geweest om mijn carrière te laten afhangen van uw inspanning. Maar zo af en toe een steuntje in de rug of echt nuttig en op mij afgestemd advies had ik wel fijn gevonden. Wellicht dat ik met mijn vakgebied en ervaring buiten uw ‘expertise, kennis en ervaring’ val?
Het is immers ook niet dat uw bedrijf helemaal niks doet, maar het slaat steeds net de plank mis. En met een verdubbeling van het aantal werkloze journalisten moeten we toch even net iets harder ons best doen. De tijd dringt, over twee maanden gaan we uit elkaar. En wat dan?

Positief, strijdbaar en vol zelfvertrouwen belandde ik vijftien maanden geleden, na een reorganisatie bij het dagblad waar ik veertien jaar lang met passie en plezier had gewerkt, in de WW. Door mijn lange staat van dienst en diverse studentenbaantjes had ik in totaal zeventien maanden uitkering opgebouwd. Maar daar zou ik natuurlijk geen gebruik van maken, stel je voor! Door te netwerken, te solliciteren en te brainstormen over nieuwe carrièrestappen zou ik met mijn ervaring en enthousiasme zo weer een baan hebben. Tot die tijd moest ik me alleen wel nog even inschrijven bij u.

Wat daarna volgde zal ik hieronder aanduiden.

Onduidelijk
Het eerste struikelblok in onze relatie: de term fictieve opzegtermijn. Duurde deze twee, drie of vier maanden? En moest ik daarna WW aanvragen of toch daarvoor? Op uw eigen site spreekt u zichzelf hierover tegen. En ook veel vriendelijke, maar elkaar totaal tegensprekende medewerkers hebben mij hierover verschillend geïnformeerd. Zodoende startte mijn WW twee maanden te vroeg en kon ik dat geld terugbetalen om vervolgens met frisse moed onze relatie te hervatten.

Onpersoonlijk

Om te kijken of ik de regels en plichten begreep en om te zien welk vlees u in de kuip had, riep u mij na vier maanden op om langs te komen. Ik kwam met een stapel sollicitatiebrieven, een businessplan en een carrière-ideeënboek. Uw collega was heel blij met mij. We hebben samen nog wat extra steekwoorden ingevuld bij mijn cv op werk.nl zodat er meer vacatures zouden matchen en hij vertrouwde me toe dat onze volgende afspraken telefonisch afgehandeld konden worden. Deze volgende afspraken, waar uw voorganger André Timmermans en minister Asscher belang aan hechten, zijn er om het behoud van een deel van de persoonlijke dienstverlening in stand te houden. En deze worden herhaald na zes en negen maanden. Tenzij je blijkbaar zelfvertrouwen uitstraalt en een aardige sollicitatiebrief kunt schrijven, want ik heb geen uitnodiging meer mogen ontvangen. Jammer.

Werkcoach

Gelukkig stond ik niet helemaal alleen, want ik had natuurlijk mijn eigen werkcoach achter de hand tot wie ik mij digitaal kon richten. De gesprekken die werkcoaches van UWV voeren met mensen met een WW-uitkering vergroten de kans op werk, zo luidt een belangrijke conclusie uit het onderzoek ‘Een goed gesprek werkt’ van SEO Economisch onderzoek uit 2014.
Maar mevrouw Maatman, u maakt me wellicht nog blijer met een dode mus, dan met een gesprek met de werkcoach. Heel effectief en inspirerend zijn die immers niet. Zo las ik in de krant dat UWV, Van der Valk en de gemeente Veenendaal honderden werklozen een kans geven om aan de slag te kunnen in het nieuwste Van der Valkhotel. Ik mailde gelijk enthousiast mijn werkcoach: hoe kom ik daar? Het antwoord ging niet verder dan dat ik op de site van Van der Valk moest kijken, waar niets vermeld stond.
Of deze: ik moet verplicht solliciteren op passende vacatures. Op de site van werk.nl krijg ik automatisch bij mijn cv passende functies uitgelicht. De schrik sloeg me om het hart, want wat volgens jullie passend is, is dat voor mij niet altijd. (Vrijwilligerswerk dat ook vermeld wordt, brengt namelijk geen geld in het laatje en me inschrijven op sites die geld vragen om de vacature ook maar in te mogen zien, lijkt me ook niet de bedoeling.) Maar wat te doen? Gelukkig kreeg ik advies van mijn, door mij in lichte paniek ingelichte, werkcoach: ‘Als de vacature niet passend is, hoeft u niet te reageren.’ Punt. Nou dat was makkelijk.
Maar ik verloor mijn vertrouwen helemaal in de steun toen ik na een jaar, in een openhartig bericht, schreef dat ik de hoop op werk een beetje aan het verliezen was. Ik vroeg mijn werkcoach om hulp in de vorm van een loopbaancoach. En wanneer mocht ik weer eens op de koffie komen? Het antwoord luidde dat de dienstverlening voornamelijk digitaal is, dat ik een loopbaancoach zelf moet inschakelen op eigen kosten en het tweede persoonlijk gesprek werd genegeerd. Daar kon ik het mee doen. Of nee, ik kreeg toch nog een tip: neem een kijkje op werkversterkers.nl. Hét nieuwe online initiatief van het UWV waar werkzoekenden en deskundigen elkaar bestoken met advies en tips over solliciteren, netwerken en meer. Maar zonder op te scheppen, dat weet ik wel. Ik wil advies over waar ik dé baan het beste zoeken moet. En of omscholing raadzaam is. Waar liggen mijn kansen?
Ik wil overigens niet zeggen dat de werkcoaches helemaal niet actief zijn. Toen ik doorgaf dat ik vrijwilligerswerk ging doen – want dat levert ervaring en omgang met vakgenoten en andere mensen op – was u er als de kippen bij om te checken of dat wel volgens de (vele en ietwat overdreven) regels ging. Nog geen uur nadat ik mailde, hing een medewerker al aan de telefoon bij de betreffende stichting. Bravo!

Workshops en meer

En dan ga ik maar in op een uitnodiging om naar uw (grootste landelijke) banenmarkt te komen. Waar diverse werkgevers zich zullen verzamelen en workshops gevolgd kunnen worden. Op mijn paasbest en met een stapel cv’s onder mijn arm sta ik met nog tientallen anderen werkzoekenden op uw stoep. Een bont gezelschap. Jong en oud, hoogopgeleid, net van school of nauwelijks op school geweest. De een na jaren ineens de deur gewezen, een ander werkt al jaren niet meer. Lachend schept een grote man, achter in de veertig/begin vijftig, op hoe hij het solliciteren aanpakt: ‘Ik wacht tot de laatste dag, kijk snel even bij de uitgelichte vacatures en vul er zo even vier in. Ach, wie merkt dat nou?’. Tja, zo schijnt het ook te kunnen, want het is niet de eerste keer dat ik dit hoor.
Maar goed, ik wil serieus aan het werk, schuifel tussen de mensen een beetje naar voren en wacht tot de deur klokslag 13 uur opengaat. Vijf minuten later is de moed weer in mijn schoenen gezakt. Voor de workshops ‘Hoe gebruik ik LinkedIn/social media’ of ‘Hoe ga ik naar een sollicitatiegesprek’ schrijf ik me niet in en ook de cv-dokter (er zitten er wel 20 klaar!) sla ik over. Ik ben benieuwd naar de werkgevers. De sectoren die vertegenwoordigd zijn, zijn niet creatiever bedacht dan pak ‘m beet ict, zorg en schoonmaak. Ik herpak mezelf en laat mijn cv achter bij een uitzendbureau. Ik kan namelijk best als office manager, secretaresse of telefoniste aan de slag. Maar helaas.

Met zorg las ik mijn rechten en vooral plichten, bang om een boete te riskeren of uitkering mis te lopen. Me houden aan de plichten was overigens niet moeilijk, en ik solliciteer een slag in de rondte. Ik schreef op uitstaande vacatures, maar ook flink wat open sollicitaties gingen de deur uit. En daarbij bleef ik niet op mijn eigen journalistieke pad. In vijftien maanden heb ik ruim 120 sollicitatieactiveiten (ruim het dubbele van wat ik verplicht ben) doorgegeven en als ik in een maand al voorbij het verplichte aantal was, vulde ik ze soms niet eens meer in. En ze variëren van hoofdredacteur bij een tuin- en plantenvakblad tot communicatiemedewerker bij de gemeente en van pr assistent bij het Duits verkeersbureau tot woordvoerder bij Stichting AAP. Ik heb ook diverse uitgeverijen, de marketingafdeling van een Nederlands sieradenmerk, een Utrechts evenementenbureau en VVV Maastricht mijn diensten aangeboden. Ik heb een fraai, professioneel ontworpen flyer naar talloze tijdschriftredacties gestuurd. Ik heb zelfs informatie opgevraagd om les te gaan geven op een middelbare school. En ja, ik solliciteer duidelijk ver buiten mijn eigen wijk, van boven Amsterdam tot in het uiterste zuiden. Tevergeefs.

Mevrouw Maatman, ik ben geen ondernemer in de dop die financiële middelen heeft om een eigen zaak te openen, mijn pennenvruchten leveren geen tientallen kinderboeken op waarmee ik het jaar wel doorkom want ik ben nu eenmaal van de non-fictie en ik start ook niet de zoveelste sieradenwebshop of kookblog. Ik zet mezelf wel op de markt als freelance journalist/tekstschrijver in de hoop dat iemand mijn ervaring en USP oppikt. En tot die tijd blijf ik solliciteren. Overal, ongeacht het salaris. En dat ik laatst met tranen in mijn ogen en met een aantal cv’s in mijn tas door het winkelcentrum liep, was niet omdat ik mij te goed voel om in de supermarkt te werken. Mijn verstand zegt namelijk dat geld geld en werk werk is. Maar mijn hart protesteerde. Ik had mijn kwaliteiten en ervaring graag in een meer passende, ambitieuze baan met meer zekerheden willen steken. Maar of dat gaat lukken? Heeft u met uw expertise, kennis en ervaring nog een goede tip?

About the author

Anna Teresa

Ervaren en gedreven journalist/tekstschrijver.
Creatief, proactief en persoonlijk.
Schrijven, communiceren, informeren.
Klein en integer of groots en meeslepend.

2 Comments

Leave a Comment