Duizenden mensen met een angst- of dwangstoornis lopen het risico om in een sociaal isolement te raken, van hun familie te vervreemden of gedegen, professionele hulp mis te lopen. Zo waarschuwt directeur Josine van Hamersveld van de Angst, Dwang en Fobie stichting. “Door het dichtdraaien van de subsidiekraan gaat de kwaliteit van onze zorg en hulp eraan.”
Bedroeg de overheidssubsidie vier jaar geleden nog 120.000 euro, door een besluit om landelijk subsidies te verminderen, is er nu nog maar 35.000 euro over. Vandaar dat de ADF met Actie Big Bang aan haar leden om een extra financiële bijdrage vraagt.
Van Hamersveld: “Ons voortbestaan wordt bedreigd en met ruim 900.000 Nederlanders die onze hulp zouden kunnen gebruiken, is dat een angstig toekomstbeeld. Om een onafhankelijk, financieel steviger fundament te creëren, is elke donatie hard nodig.”
Iedereen welkom
De ADF stichting heeft zo’n 2300 betalende leden die een lotgenotenblad ontvangen en van diverse diensten als bijeenkomsten gebruik kunnen maken, maar wordt maandelijks door nog duizenden ‘patiënten’ gebeld en gemaild met vragen over behandelingen of voor een luisterend oor. “Iedereen kan een beroep op ons doen, wij helpen en adviseren altijd. Maar het komt nu zelfs voor dat mensen hun eigen risico niet meer kunnen betalen, de nodige behandeling uitstellen en dat wij van ernstig suïcide mensen hulpvragen krijgen.” Van Hamersveld vraagt zich hardop af waar mensen naar toe moeten als de stichting het financieel niet redt. Ze schetst dat de reguliere zorg, als de huisarts, vaak geen tijd heeft of te duur is voor mensen.
In nood
“Wij kunnen net geen twee fte’s aan vaste krachten betalen en moeten het voor de rest hebben van vrijwilligers. Onze telefoonmedewerkers worden getraind door professionals, maar wat als zij ook geld gaan vragen? Als onze telefoondienst wegvalt, vallen mensen in een gat. Ze raken in een sociaal isolement, kunnen niet meer functioneren op het werk en worden niet meer gestimuleerd om aan hun angst- of dwangstoornis te werken. En ook de familie, die we met voorlichtingsbijeenkomsten helpen in de omgang met de patiënt, zal in nood komen. Denk aan een vader die steeds van zijn werk weg moet om het gezin op te vangen omdat moeder haar bed niet meer uitdurft. Zo iemand raakt in een burn-out of erger, zijn baan kwijt.”
Van Hamersveld lacht als een boer met kiespijn als ze opmerkt dat dit juist een goede tijd voor de stichting zou moeten zijn. “Met de komst van maar liefst drie goed bekeken tv-programma’s over angst-, paniek- en dwangstoornissen is er veel meer begrip en kennis gekweekt bij het grote publiek over deze aandoeningen waar veel mensen in stilte aan lijden. Die toegankelijkheid kan patiënten die nog geen professionele hulp hebben durven zoeken het laatste zetje geven. Maar wij willen dan wel kwaliteit kunnen bieden.”
