Gedachten

De schoolfoto. Hoe waardevol is die nog?

Written by Anna Teresa

Op weg naar school vanochtend zag ik hem al staan. De schoolfotograaf. Draaiend aan de knopjes van zijn statief op het grasveld voor school waar hij al twee houten banken had neergezet. Voor de klassenfoto’s. Portretten worden binnen tegen het grijzige doek genomen.
In de periodieke schoolbrief was zijn komst ook al aangekondigd en via de groepsouders had ik een stuk of zes mails ontvangen waarin ouderhulp werd gevraagd.
Mijn jongste is vandaag aan de beurt. Voor de gelegenheid had ik gisteravond al een poloshirt klaargelegd, maar toen hij riep dat hij liever zijn AngryBirds-shirt aan wilde, liet ik me snel ompraten. Toen ik vanochtend zijn haar stoer wilde stylen met gel, wilde hij zelf in tegenstelling tot andere dagen niks. Het moest gewoon plat. Geen Graziano Pele scheiding, geen Neymar kuif. Nee, mama, ik wil gewoon niks. En weer geef ik hem zijn zin.

Ik heb namelijk gemengde gevoelens over de schoolfotograaf. Vooropgesteld, iemand die een vak heeft geleerd en weet wat hij doet, krijgt van mij al veel credit. Dat trek ik dus zeker ook niet in twijfel.

Maar wat is de echte toegevoegde waarde van de schoolfoto’s? Het enige dat mij te binnenschiet, is de charme van het hebben van een reeks foto’s met dezelfde pose, tegen dezelfde achtergrond waarop je je kind als het ware ziet groeien. Als ik mijn gedachten daarbij kon laten, was er niks aan de hand.

Maar ik denk ook: ik heb al zoveel leuke, mooie, spontane foto’s van mijn jongens. Gemaakt op leuke, spontane momenten, gemaakt op hun verzoek als zij iets (een kledingstuk, een overwinning, een gekke bek) wilden vastleggen of als ze boos waren. En ook van momenten op school (paasontbijt, kerstdiner, juffendag, schoolreisje, sportdag, verjaardag, kinderfeestje). Mijn oudste van bijna tien heeft om maar eens wat te noemen een stuk of vier volle fotoalbums en mijn hele harde schijf staat vol kiekjes. Die ik zo groot kan laten afdrukken als ik wil en een stuk goedkoper dan bij de schoolfotograaf. Want koop eens een compleet fotopakket met klassenfoto en dat maal drie. Ik zal er geen boterham minder door eten, maar toch.

Ik voel dat mijn weerstand ook komt door mijn drang om soms tegen de stroom in te gaan. Als ik kuddegedrag zie, wil ik direct afslaan. Want hoe leuk ik het ook vind om naar mijn eigen klassenfoto’s – mijn vlecht vol klitten omdat mijn moeder er die ochtend niet was en mijn vader zijn best had gedaan om  er iets van te maken – te kijken, ik voel niet de behoefte om voor mijn zonen dezelfde reeks te verzamelen. Sterker nog, ik heb ze vorig jaar al niet besteld. Ik sta achter mijn mening, maar dat kleine stemmetje in mijn hoofd roept af en toe toch zinnen als: bestel ze nu gewoon, dat wil je je kinderen toch niet ontnemen, geef die charme door. Die twijfelzaaier zegt me dat mijn kinderen teleurgesteld zullen zijn. Ik vraag het me af.

Vanochtend op weg naar school vroeg mijn oudste of hij met zijn broers ook op de ‘broersfoto’ gaat. Ik zei nee. Okay zei hij. Ik legde hem uit waarom ik dat besloten had en vroeg of hij zich daarin kon vinden. Ja, antwoordde hij. In de klas van mijn jongste zag ik jongetjes met poloshirts, meisjes met mooie vlechten. En voor de intekenlijst van de broers- en zussenfoto’s een lange rij ouders.

Ik denk ook niet dat ze die foto’s zullen missen later. En anders kunnen ze, als ze later groot zijn, lekker bij elkaar gaan zitten klagen over die moeder die wel creatief duizenden foto’s voor ze heeft ingeplakt voorzien van leuke kreten, maar weigerde de schoolfoto te kopen.
Laat ik daardoor de fotograaf droog brood eten of is mijn besluit een gevolg van mijn passie voor fotografie en het digitale tijdperk waarin we leven?

About the author

Anna Teresa

Ervaren en gedreven journalist/tekstschrijver.
Creatief, proactief en persoonlijk.
Schrijven, communiceren, informeren.
Klein en integer of groots en meeslepend.

2 Comments

  • haha ja zo denk ik er ook over….Neem al jaren de fotoos niet alleen de klassenfotoos leuk voor later!! nu hebben we een nieuwe fotograaf dus ik hopp dat deze iets meer crea is dan de vorige….Mijn jongens zagen er op die fotoos uit!! je wilt het niet weten 1 die net gym had gehad en zijn haar door een ouder in een platte scheiding was gedaan!! het zag er niet uit…Ik herkende ze gewoon niet…ik ben benieuwd dit keer

  • Zo herkenbaar! Goed omschreven, Anna Teresa. Toch stond ik in die rij, haha. De eerste klassefoto van Didier was er een, waar hij zelf met een uitgestoken tong, compleet met wapperhanden naast zijn oren op stond. Ik boos natuurlijk en niet besteld! Het jaar daarop, Didier helemaal geindoctrineerd, brave glimlach, maar nu met koortslip… Later dacht “had ik maar die foto met gekke bek besteld”, want hoe grappig was het eigenlijk, die ondeugenheid als herinnering, top toch?! Vorige week zei ik nog tegen Petra “eigenlijk heb ik al zo veel leuke foto’s met z’n 2-tjes”, maar met de 2 extra middagen erbij past het ineens wel in de planning en laat ik het gebeuren. Misschien wordt de foto wel erg leuk…hoop ik…

Laat een reactie achter op Angelique Meulendijk X