(deze column schreef ik voor een eerdere opdrachtgever, Op naar de 100.000 banen)
Wie een jaar of vijf geleden tegen mij was begonnen over de Participatiewet, het Doelgroepregister en inclusief ondernemen was wellicht vooral mijn gefronste wenkbrauwen opgevallen. Inmiddels is er veel veranderd. Waar ik beroepsmatig mee te maken kreeg, heb ik leren kennen en begrijpen en draag ik inmiddels een warm hart toe. Bekend maakt bemind, zo werkt dat.
Kans en ruimte voor talent
Een jaar of vijf geleden startte ik met werken bij Webmastery, een social enterprise gespecialiseerd in social media en webredactie. Bijzonder was dat mijn collega’s een afstand tot de arbeidsmarkt hadden. Elk om een eigen reden konden ze niet aan de slag bij een ‘gewone’ werkgever. Bij Webmastery kregen ze echter de kans en de ruimte om hun talenten in te zetten en dat pakte prima uit.
Sterker nog: van veel klachten of beperkingen bij mijn collega’s heb ik eigenlijk nooit iets gemerkt en opdrachtgevers waren dik tevreden. Dat kwam door onze mindset – niet denken in beperkingen, maar in mogelijkheden – en door het toepassen van het nieuwe werken. Denk aan vergaderen via Skype, teamdagen op locatie, online tools, werktijden zelf indelen, werken vanuit huis etc.
Een van Webmastery’s klanten is Op naar de 100.000 banen en ik mocht de social media en webredactie voor dit project op me nemen. Dat ging niet gelijk als vanzelf. Ik heb me door nogal wat termen en regels moeten heen worstelen: no-riskpolis, banenafspraak, loonkostensubsidie, loonwaardemeting, beschut werken, quotumheffing… Soms wat taaie, wetmatige kost die niet altijd even makkelijk te verteren was.
Drempels maken plaats voor menselijkheid
Maar daartegenover stonden de goede voorbeelden: werkgevers die mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een kans geven. En niet zonder succes. Ik las hier niet alleen over, ik maakte het ook van dichtbij mee tijdens de Dag van de 1000 Voorbeelden, Open Blik Experience en Bazen Verbazen. Op deze events stonden de talenten met een arbeidsbeperking oog in oog met (potentiële) inclusieve werkgevers. Op die momenten waarop energie en kwetsbaarheid samenkwamen, vielen alle drempels weg en bleef de menselijkheid, het begrip en het zich willen inzetten voor elkaar over.
Dat vond ik mooi om te zien. Ik denk ook liever in oplossingen dan in beperkingen en ik herken de wil om je steentje bij te willen dragen aan de maatschappij. Hoe meer ik kennis maakte met mensen die participatie ondersteunen, hoe meer ik de smaak te pakken kreeg. Of misschien beter, de energie te pakken kreeg. De energie van mensen die zo graag willen werken en het zo enorm waarderen als ze een kans krijgen. De energie van mensen die zich nuttig mogen maken in plaats van aan de kant te moeten blijven staan. De energie van werkgevers die verder kijken dan regels, termen en wetten.
Iets waar ik vijf jaar geleden nog geen weet van had, is inmiddels een rode draad in mijn werk geworden. Als online redacteur voor het inspiratieplatform Peoplebusiness, als social media manager voor leerwerkbedrijf Relim en als eindredacteur van het personeelsblad van Balanz Facilitair. Ik heb al veel verhalen mogen schrijven over de doelgroep waar ik inmiddels vele gezichten en verhalen aan kan koppelen. Inclusief ondernemen is ook een stokpaardje geworden: ik wil eraan bijdragen het onbekende bekend te maken.
Is het zo makkelijk? Is bekend worden met de doelgroep de sleutel om tot die 100.000 banen te komen? Het is een eerste stap. De stap die nodig is om als werkgever en als maatschappij te kijken waar je het verschil kan maken. Zet die eerste stap gewoon eens. Zoek een goed voorbeeld, kijk waar binnen jouw bedrijf kansen liggen en probeer vooral ook die energie te voelen. Dan volgt de tweede stap vanzelf.
Anna Teresa Bellinzis
Journalist en corporate copywriter bij APG
Was eerder werknemer bij Webmastery en social media manager Op naar de 100.000 banen
