Ja hoor, ik ben zo’n werkende moeder die hét heeft gezegd: ‘Ik ben een leukere moeder als ik werk’. Ik had een goede balans gevonden tussen mijn parttime baan waarbij ik geregeld overwerkte of een weekenddienst had en het moederschap. Dus riep ik acht jaar en drie kleine zonen lang dat ik écht een véél leukere moeder was als ik ook af en toe naar mijn werk kon ‘vluchten’ en daar even mezelf kon zijn, mijn eigen gang kon gaan, met andere volwassenen kon praten en even geen vieze luier hoefde te verschonen.
Nu ben ik gelukkig niet de enige moeder die deze uitspraak in de mond neemt. Kim-Lian van der Meij is er bijvoorbeeld ook heilig van overtuigd dat ze ‘een chagrijnige moeder wordt’ als ze zich niet blijft ontwikkelen. En dus stort ze zich vol op haar werk.
Maar klopt deze uitspraak wel? Ben ik echt een leukere moeder als ik werk? Ik had het antwoord niet eerder kunnen geven dan nu. Nu ik een tijdje thuis ben – omdat ik tussen twee banen zit – kan ik eigenlijk pas echt oordelen wat werken voor effect heeft op mijn moederschap.
Conclusie: Ik ben GEEN leukere moeder als ik werk!
In daden, acties en zorgen maakt werken van mij hooguit minder vaak een moeder, want ik ben minder vaak thuis bij de kinderen. En als ik werk is er de stress van op tijd bij een afspraak komen. De stress om in stilte een telefonisch interview te hebben. De stress van aandacht schenken aan de kinderen maar in gedachten bij het artikel zijn dat nog geschreven moet worden.
Natuurlijk heeft werken leuke kanten. Door af en toe te ‘vluchten’ naar de redactie kan ik weer opladen en krijg ik energie om tijdens een thuisblijfdag meer relaxt te zijn. Ik voel me meer dan alleen moeder; ik voel me vrouw, journalist, ik zie wat van de wereld. En de kinderen zijn altijd blij met speeltjes uit de goodybags die naar de redactie gestuurd worden of als ze een keer mee mogen naar de première van een musical of een film.
Maar nu ik thuis ben, ben ik echt geen momzilla. Ik ben eigenlijk gewoon dezelfde moeder, alleen ben ik nu ‘vaker’ moeder. De kinderen hoeven niet meer naar de bso en ik kan vaker helpen op school. Ze zien mij vaker in het weekend en ik kan vaker met ze op pad. Maar ben ik chagrijnig nu? Nee. Ben ik vaker boos of geïrriteerd? Nee en nee.
En ja, ik kan de kinderen niet meer meenemen over de rode loper en ik neem niet meer de laatste speeltjes mee naar huis of een net gelanceerd kinderboek. Maar is dat niet slechts materiële waarde? Ja natuurlijk! Misschien zit de kers even niet meer op deze taart. Maar ach, daar kunnen we hier in huis allemaal wel mee dealen.
Waarom zeggen moeders dan toch dat ze een leukere moeder zijn als ze werken? Waarom leggen we een verband tussen betaald werk en het moederschap? Als een soort excuus om te gaan werken? Om het schuldgevoel dat we krijgen omdat we er vaak niet zijn? Doen mannen dat ook? Denk het niet.
