Nee mama, ik wil niet naast je zitten, zegt mijn zevenjarige als we in de rij staan bij Dwervelwind in Toverland. Het is ons allereerste bezoek aan dit pretpark en we zijn van plan om alles uit te proberen. Mijn man was met de jongens al in de houten achtbaan Troy geweest en nu is het mijn beurt. Heel blij ben ik er niet mee. Achtbanen op zich vind ik wel okay. Ik vind die korte kick die je krijgt echt wel leuk, maar deze ziet eruit als iets dat ik niet leuk ga vinden. Net als de Kopermijn in Drievliet of die kermisattractie waarbij je bij elke bocht denkt dat je van de rails gelanceerd wordt omdat je steeds net over de rand kijkt. En ook mijn zoon kijkt er niet naar uit dat ik naast hem ga zitten. Hij heeft daar zo zijn redenen voor.
Maar ik ben niet voor één gat te vangen en het feit dat ik al van grote afstand zie dat de karretjes razendsnel om hun as draaien en daarbij in mega snelheid over de groene baan razen, probeer ik te negeren.
Ik ga erin en ik ga erop toezien dat mijn middelste, die in deze ook niet echt een durfal is, de rit goed uithoudt.
Hoewel, doelen mag je bijstellen toch?
Want nadat we in redelijk tempo een paar meter omhoog zijn gereden, tergend langzaam over de eerste heuvel gaan en dan gelanceerd worden als cabriocentrifuges die alle controle verloren hebben, gaat het mis. Ik doe mijn hoofd naar beneden, sluit mijn ogen en hoor mezelf gillen. Hard, gewoon lekker hard. Met één hand hou ik mijn middelste nog wel vast, spiek halverwege met mijn rechteroog of het goed met hem gaat en gil verder. Naar links, naar rechts, naar achter, naar voren en half over de kop. Nee, dat was niet mijn ritje. En als we dan afremmen hoor ik een zucht: mama, je zou niet gillen.
Nee, maar ik deed het lekker toch.
Als ik op Youtube de video’s van de Dwervelwind bekijk, denk ik, wat bezielde me om me zo aan te stellen. maar geloof me. Het ging hárd en álle kanten op.
Bij deze video zit je vanaf 2.25 minuut zelf in de attractie.
Of neem deze, een ritje met een bezoeker.
