De laatste tijd valt mijn oog steeds vaker op kreten als ‘Start voor jezelf’, ‘Neem het heft in eigen hand’, ‘Verdien meer dan ooit en bepaal je tijden zelf’ of ‘Word ZZP’er!’. Bij dit soort uitingen krijg ik altijd een beetje de kriebels. Want hoe roze mijn bril soms ook kan zijn, ik geloof er gewoon niet in dat je met een paar pakken aloë vera in huis je vaste lasten kunt betalen. Of wel? Voor mij klinkt het als: onzekerheid, geen vast inkomen, leuren met je waar. Wie overtuigd is van het tegendeel – en dit kan bewijzen- mag het proberen.
Solliciteren met 200 anderen
Toen ik een paar maanden geleden besloot dat mijn toekomst niet meer lag bij het bedrijf waar ik veertien jaar lang met veel inzet en passie had gewerkt, was ik vol vertrouwen dat iets anders op mijn pad zou komen. Dat kan ook haast niet anders, want in deze tijd is het geen kleine stap om zekerheden in de prullenbak te gooien en te hopen op iets anders.
Voor iemand die in de basis bescheiden is en het podium regelmatig afstaat aan anderen, durf ik te zeggen dat ik zeker iets in mijn mars heb en een werknemer veel kan bieden.
Op papier komt dat wellicht niet zo sterk over als wanneer ik dat face to face tegen iemand kan zeggen. Mijn oprechtheid en betrokkenheid komen veel beter over als ik iemand voor me heb. Maar helaas solliciteer je in den beginnen met een brief, leuke foto erbij en dan is het duimen en afwachten of je uit die grote stapel gekozen wordt. Tientallen brieven zijn hier al per digitale post verzonden en hoewel ik al op gesprek geweest ben, heeft het zijn vruchten nog niet afgeworpen.
En dus ben ik aan het brainstormen: out of the box-denken. Wat kan ik allemaal? Dagbladjournalistiek staat bovenaan. Maar er zijn meer plekken om verhalen te vertellen. Reportages, recensies, interviews. In tijdschriften en glossy’s of misschien wel op (regionale) tv of radio. Ik zou ook heel graag iemands biografie willen schrijven, of een ander interessant, infotainment boek. Ik kan organiseren, planningen maken. Ik denk ook aan pr en communicatie.
Wat ik zeker weet, is dat ik bevlogen en enthousiast op die nieuwe baan zit te wachten. Actief, als een jonge, doch ervaren, hond die de ambities van een bedrijf wil ondersteunen en waarmaken.
Ondernemen
En daar zit hem de crux denk ik. Ik ben iemand die graag met mensen, voor mensen werkt. Ik heb behoefte aan een visie waar je samen aan kunt werken. Een bedrijf waar je samen elke dag je uiterste best doet, elkaar enthousiasmeert en dan tevreden naar het resultaat kunt kijken. Dat lukt mij denk ik echt niet met een paar pakken aloë vera in huis die ik aan de man moet brengen.
Heb ik dan geen ondernemersgeest in mij? Integendeel! Het tot in de puntjes uitgewerkte businessplan voor mijn eigen zaak ligt al klaar. Mijn eigen zaak, met mijn eigen visie, waarmee ik anderen wil enthousiasmeren. Maar zolang daar nog iets teveel haken en ogen aanzitten, aas ik op een werkgever. Freelancen dan? Ja kan. Maar ik wil geen broodschrijver worden. Iemand die maar aan de lopende band zoveel mogelijk woorden achter elkaar tikt om die vaste lasten maar aan te kunnen. Daarbij wil ik dus als persoon ook met collega’s brainstormen, elkaar beter maken, het product beter maken.
Mis ik nu dan dus een boot? Moet ik gaan zitten thuiswerken? Reageren op vage sites waar van alles beloofd wordt, maar je na drie keer lezen nog niet weet wat exact de bedoeling is? Moet ik geloven dat ik zonder inleg of risico parttime kan werken en fulltime kan verdienen? Of moet ik blij zijn dat mijn roze bril op de momenten dat ik die kreten zie gewoon wat minder roze is?
Voorlopig denk ik maar het laatste. En klim ik maar weer eens in de pen voor een open sollicitatie. Ze kunnen maar beter weten dat je beschikbaar bent. Dan is er alweer een eerste stap gezet.
